Verder heb ik hem vannacht gevraagd wat het nu precies aan mij (en niet alleen aan de omstandigheden, of aan mijn leerproces of aan de integriteit van mijn toenadering etc.) was waardoor hij van me houdt. Hij was aanvankelijk perplex: hoe kan iemand zoiets nu toch vragen. Toen ’t tot hem doordrong heeft hij me goddank eindelijk konkrete , uitvoerige antwoorden gegeven. Hij leert ’t wel! Ik merk ook dat ’t hem goed doet, als we eenmaal door de moeizame barrière heen zijn. Hij zei vandaag ‘ik word niet de oude; ik word helemaal nieuw’. En ik merk, hoezeer ik ‘inwachtend’(ook ‘indrogend’..) ben geweest de laatste jaren. Ook voor mij is er iets onomkeerbaars aan ’t gebeuren, wat me overigens nog niet helemaal eigen is: ik laat me rechtstreekser horen (waardoor ik misschien ook pinniger of krengiger word…) Kijk, dit zijn de vruchten van jouw aanwezigheid, die ik je graag laat zien. Dag!
Vrouw,midden 40