Mijn stilte betekende niet dat ik aan de gesprekken met jou geen goede herinneringen zou bewaren: integendeel. Gisteren hoorde ik mezelf tegen anderen vertellen dat mijn contact met jou mijn afstuderen heeft mogelijk gemaakt. Inderdaad beschouw ik dat als het meest ‘meetbare’ resultaat van onze gesprekken. Verder heb ik veel waardering gehad voor de intensiteit waarmee je je eigen persoon hebt ingezet: je hebt je niet achter je bureau en deskundigheid verschanst; je hebt je niet beperkt tot ondervragen en beleren van je patiënt, maar je hebt me in vertrouwen genomen en me iets wezenlijks van je eigen persoon en leven laten zien. Ik heb daarvoor veel respect en sympathie gehad. Je optreden heeft me ook van mijn vooroordelen over de wereld van de psychologie/psychiatrie afgeholpen. Sinds onze ontmoeting uit ik me nooit meer in goedkope clichés over de ‘zachte sector’. Zoals gezegd ben ik inmiddels afgestudeerd (sinds ruim een jaar geleden); en sinds kort ben ik ‘aio’ (assistent in opleiding) onder begeleiding van mijn oude docent. Jij hebt me gestimuleerd dat toendertijd verwaterde contact weer op te vatten: dat heb ik gedaan en dat bleek een belangrijke stap in de goede richting
na drie jaar zomaar een brief van 4 kantjes: een ‘eeuwige student’